มีตำนานเล่าขานกันว่า เหงื่อขาวสำหรับเหตุการณ์อันเป็นมงคล และเหงื่อสีดำสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่ดี

กาลครั้งหนึ่ง มีชาวประมงคนหนึ่งชื่อโซซาเอมอนอยู่ที่ปากชายหาดนาคิริอุระ ไดโอซากิ วันหนึ่ง โซซาเอมอนออกไปที่ชายฝั่งไดโอจิมะและทอดแหตามปกติ แต่ในวันนั้น เขาจับปลาไม่ได้เลยแม้แต่ตัวเดียว เขาจึงสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น มีก้อนหินยาว 1 เมตรติดอยู่ในอวน
"นี่คืออะไร?"
โซเซมอนโยนหินลงทะเลแล้วพายเรือออกไปในทะเล ขว้างตาข่ายเมื่อเจตนาของเขาปรากฏแก่เขา
“ก้อนหินอีกแล้วเหรอ?”
โซเซมอนโยนก้อนหินนั้นออกไป พึมพำกับตัวเอง แล้วพายเรือไปทางอื่น และเมื่อเขาเหวี่ยงแห ก้อนหินก้อนนั้นก็ติดขึ้นมาอีก
　โซเซมอนคิดว่ามันแปลกที่หินก้อนเดียวกันไม่ได้ปรากฏขึ้นเพียงครั้งเดียว แต่สองครั้งหรือสามครั้ง ดังนั้นเขาจึงบรรทุกหินนั้นขึ้นเรือ พายเรือกลับ และวางไว้ใต้แนวดินเผาบนชายหาด
หลายเดือนผ่านไป และเมื่อเด็กๆ ในหมู่บ้านออกไปเล่นบนชายหาดและปัสสาวะบนก้อนหิน เด็กก็มีไข้ และเด็กที่เตะหินก็เริ่มบวมที่เท้า
“นี่แปลกนะ มันคือหินทาทาริ…”
ขณะที่พวกเขากำลังพูดสิ่งนี้ เปลือกหอยและสาหร่ายที่ติดอยู่ก็หลุดออกมาเมื่อถูกฝนและลม เผยให้เห็นรูปร่างของหิน Jizo พวกเขาตัดสินใจสร้างและประดิษฐานโฮโคระบนภูเขาของห้องโถงบน เนินเขาเล็ก ๆ
　อย่างไรก็ตาม เมื่อหมู่บ้านมีผลผลิตที่จับได้มากหรือผลผลิตดี จิโซตัวนี้จะมีเหงื่อเป็นสีขาว และในทางกลับกัน เมื่อมีแผ่นดินไหว สึนามิ การจับที่ไม่ดี ผลผลิตไม่ดี หรือการเก็บเกี่ยวที่ไม่ดี จิโซก็จะเหงื่อออกเป็นสีดำ เตือนชาวบ้าน.
　ขณะที่ข่าวลือนี้แพร่กระจายไปยังหมู่บ้านใกล้เคียง คนร้ายหลายคนมาจากหมู่บ้านใกล้เคียงมาที่หมู่บ้านนาคิริเพื่อขโมยจิโซนี้ ในความมืดมิดของราตรี ฉันมัดมันด้วยเชือกแล้วเริ่มแบกมัน และเมื่อไปถึงเนินนอกหมู่บ้าน ก็วางมันลงบนพื้นเพื่อพัก พักหายใจ และเมื่อ ฉันพยายามหยิบมันขึ้นมา ด้วยเหตุผลบางอย่าง มันจึงไม่สะกิดฉันแม้ว่าจะผลักมันก็ตาม มันไม่ขยับเช่นกัน
　ในขณะเดียวกัน ค่ำคืนก็เริ่มสว่างขึ้น
　คนร้ายวิ่งหนีไป ทิ้งจิโซไว้ตามลำพัง หลังจากนั้นไม่มีใครมาขโมย และชาวบ้านก็เริ่มที่จะประดิษฐานมันอย่างระมัดระวังมากขึ้นกว่าเดิม

วันนี้ เทศกาลนี้จัดขึ้นทุกปีในวันที่ 2 กุมภาพันธ์ เพื่อขอพรขอให้มีความปลอดภัยในทะเล ขอให้มีปลาที่ดี ขอให้ครอบครัวปลอดภัย กิจการของครอบครัวเจริญรุ่งเรือง และความปลอดภัยในการจราจร